Çıldırırsın

Minicik bir canlıyı kucağına aldığın ilk an önce sevinçten sonra korkudan çıldırırsın.

İlk kahkahasını duyduğun an; mutluluktan çıldırırsın.

İlk adımını attığı zaman heyecandan çıldırırsın.

İlk kelimesini duyduğunda şaşkınlıktan…

Sonra hepsi bir an da bir araya gelir, gülümseyerek konuşur ve heyecanlı bedenini savura savura sana doğru koşup kucağına konar. O an çıldırırsın! Heyecan, umut, mutluluk, huzur, korku ve tarif edemediğin onlarca duygu bedenini ve zihnini kaplar çıldırırsın. Bu çılgınlığa “ebeveynlik” diyerek normalleştirirsin. İşte tüm çocuğunla çatışma, gerilme o an başlar. Başta çıldırdığın her şey gerçek anlamda çıldırmanı tetikler. Çocuk olduğunu unutup, sanki yetişkinmiş gibi konuşmasını, davranmasını ve yürümesini beklersin.

Hoş geldin çıldırmış ebeveyn! Merak etme, artık sen de herkes gibisin.